ذهن را پر می دهم تا اوج دنیای خیال                                       در کنارش می روم آسوده و بگشوده بال

در خیالم گفتنی ها دیدنیست                                                 لیکن این دیدن به سختی گفتنی است

من امشب مست و بیتابم اسیر این می نابم          من امشب لول سرمستم نه این هستم نه آن هستم

چه خوش بودم چه خوش کردم به روزگار دوشینم          چنین کردن عبث جانا فقط بیراهه می بینم

در این قصه من خسته به این بیراهه دل بسته             نه پنهان و نه پیدایم رمق افتاده از پایم

گذشت ایام دل بستن به روز نیک فرجامی                 شدم آغاز این قصه الا ساقی تو ده جامی

که از سرتا به پا نوشم از این جام فراموشی              شوم سرخوش در این هستی به روز گنگ و خاموشی

بر خیز ستاره های خود را بشمار                             یک لحظه درنگی و زمن را بشمار

افزون ز صد است ستاره های شب تو                       هر یک به رهی نور دهد از تب تو

افسوس که بی ستاره ام در این ره                          بی نورم و بی شراره ام در این ره

یارب چه گنه بود که این چون کردی                          خالی ز ستاره ام چو مجنون کردی

دیدگانم خیس است

خیس از بارش باران دروغ

این عجب تزویریست ماندگاری من و شهر شلوغ

پای در سرب به سنگینی کوه

ریه هایم پر دود

مهربانی هم از این ده رفته

رفته تا مردم این آبادی

در هراسانی خود وقت نماز

یاد آن کهنه گدایی بکنند که د رآغاز خودش شخصی بود

پر ز احساس غرور

پر زشور ملکوتی خودش وقت اذان

ناگهان باد قضا به پریشانی امروزش کرد

نو می گویم اینبار:

در افق نوری نمی تابد

در دلم تاریکی محض است

شمع دل خاموش

*تارو پود هیچی و پوچی هماهنگ است*

آسوده بخواب ای دل که امشب نیز نوری نیست

در افق حتی صدای خش خش برگ و نم نم باران

صدای ناله بلبل صدای شاپری هم نیست

با این کلمات جمله بسازید : وخیم، بیمارستان، قدم، آخرین، ریه های نا کارآمد، قلب، مرگ

من ساختم که اینگونه ویران شده ام دم داده ام به دمش تا که ببرد مرا از این همه هیاهوی بی فایده

کاش می شد مرگ را مانند زندگی بخش کرد

گذشته ، حا ل،  آینده

آنقدر گفتم تا که ایمان آوردم

چه زیبا گفت حسین

*نترس کافر نمی شوم چرا که به نمی دانم های خویش ایمان دارم*

زندگي فرسوده تر از گذشته پيش مي رود

نفس کشيدم به بهانه بودن در کنار کودکي خردسال

رفته رفته او بزرگ تر مي شود و من درمانده تر

او مي ماند و مرا با کوله باري از کاش ها جاي مي گذارد

زمان زيادي است که خود را در آينه نديده ام براي خود نزيسته ام حتي به اختيار نفسي فرو نبرده ام

آري خيالي نيست من رفتني تر از اني هستم که بخواهم به خود بي انديشم

دیریست که از فاصله می نویسم اما نه جبر رزوگار بلکه به اراده عقل خویش

التماسی را که به پیشگاه تو آوردم اینبار با خدای خویش زمزمه خواهم کرد

او خواهد شنید، خواهد فهمید، و تنها اوست که مرا درک کرده و با پیراهنی سپید و آراسته مرا به حضورش خواهد طلبید.

فاصله از اینجا تا خدا به اندازه ی قطره ی جوهریست که بر سطح کاغذ می سرد.

اینبار به جای ستاره ها، اشکهایم را بشمار مطمئن باش آسوده تر به خواب خواهی رفت.