آمدی تا با رنگهای شاد آشتی کنم

و به امید دیدارت چین از پیشانی ام باز کنم

دیر وقتی بود که خنده را از یاد برده بودم

آمدی تا با خنده آشتی کنم و لبهایم به میهمانی لبخند ببرم

اما....

رفتی تا دوباره پیراهن مشکی ام که به نظرم بی ارزش شده بود را ارزشمند کنی

با رفتنت شب بیداریهایم دردمند تر از گذشته شد

کاش می ماندی فقط برای یک روز

کاش مانده بودی حتی برای لحظه ای هر چند کوتاه و زود گذر

رفتی هرگز فراموشم نمی شوی اما فراموشت می شوم

و در خوابگاهی به پهنای غربت با تو و دنیای تو بدورد می گویم

دیگر هیچ چیز مرا شاد نخواهد ساخت

حتی شاد ترین ملودی ها...!!

آری اینجا اخر دنیایی است که با دست هم ساختیم

این تصویریست که با نگاه یکدیگر کشیدیم

این همان پایانیست که منتظرش بودیم..

من میروم و تو می مانی

تقدیر را ببین

به خدا ایمان داری؟

 

چگونه تو را ادامه دهم

           در حالیکه دیریست به پایان رسیده ای

سازهایمان با یکدیگر جور نیست بی جهت خود را کوک مکن

فقط یکبار دیگر هم نفسم باش

تنها یکبار دیگر

دشمنان درونم به پیروزی نزدیک اند

تا شکست نخورده ام ....

چشمانم را بی حسرت به دست سرد خاک بسپار

قسم می دهم تو را به.......!

اشکهایم

نگاه کن غبار چهره ات به آینه نشسته

 این جایگاه از آن تو نیست

تو مقدس تر از هر ترسایی

تو متعالی تر از آنی که اسیر شوی

می فهمم که فهمیدی

 

 

ستاره هایت را بشمار

یک، دو، سه،....

ستاره هایم را بشمار

.

.

.

صبر کن فراموش کرده ام که بی ستاره ام!!!

 

 

بودنت را با روزی نبودنت جمع بزن

 

تا دریابی عمق هستی را!

 

و هستی را آنقدر عمیق نفس بکش

 

تا در ایام نبودنت احساس غربت نکنی*

 

 

 

 

 

 

 

ساعت، به احترام عمر رفته ام

 

یک دقیقه سکوت کرد