آرام باش

جرعه ای شراب و پکی از سیگارت تو را به دست ارابه فراموشی می سپارد

فراموش کن ....همه چیز را حتی خودت را ، خودم را

و آهسته زیر لب زمزمه کن ، ملودی مرا ببوس را

چه حس خوبی. نه؟

هنوز هم مثل گذشته گیس افکارش را می بافد

درست همانند قدیم می خرامد و سلانه سلانه سطح کوچه های اعصابم را می نوردد

دامنه انتقاد پذيري اش کم شده و اميدي به بهبودي اش نيست.

گوش من کور و چشمم کر کمي خود بزرگ بيني اش کم شده. نيازي به جراحي زيبايي ندارد طفلک..!

لازمه نوشتن و نتیجه ی نگارش در عالم مستی میشود فراموشی خاطره های تلخ وشیرین!!!

بر بلندای کوهسار

گویی کسی مرا از زبان مؤذن می خواند

من هم اجابت کردم و بر سنگی سجده

تا بجا آورم اصول را

به راستی از سنگ تا خدا چقدر فاصله است؟

دیگر شعری نیست

تنها یک سوژه باقیست

مرگ شاعر را بسرا!!

بی بهانه می گویم

گویی آغوشم تو را کم دارد

تا کجا؟تا چه وقت این حجم حسرت را می بایست به دوش کشید

یا تمام می شود فاصله یا تمام می شوم در نقطه ی آغاز

اینجا شروع راهی بی پایان است

سرتاسر این مسیر را باید تاخت بدون توقف!!!