این شعر درست هنگامی سرودم که بحث تعدیل نیرو عنوان شد

چنین شد که بیکارگی کار شد                       به تعدیل نیرو زبان باز شد

چنان دل به دل شد مدیران گران                      همی لفظ آخر به تعدیل نان

به گوشی تل انبار،پول و خوراک                      به زیر پلی مرده فردی به خاک

به بازار دارو و ارزاق نیک                                 به پیراهن و بورس پوشاک شیک

همه نرخ آنها به بی حد جیب                           به جای غذا قرص و دارو طبیب

به جای شبی حال خوش خواب ناز                  به بستر گهی هق هق و اشک و ناز

به سرخی صورت به سیلی خویش                  به نان جوین و سپیدی ریش

همه سختی ام روزگارم نه خوش                    به خوابم نیاید همی یک نفس روز خوش

خدایا نگاهی بنه گر تو را هست کار                   خدایا نجاتم بده چون تویی کردگار

چقدر خاطر آشوب گشته ام گویی کسی ذهن  مرا فریاد می زند

من هم بی خود و بی جهت فریادهایش را می نگارم 

عادت کرده بودم به حضورت درست به هنگام چای عصرانه 

آن هم دور یک میز با کمی شکر و چند قطره گلاب

اما پس از رفتنت دور همان میز  و درست مقابل جایگاهت

 خاطراتم را مرور می کنم 

گاهی جرعه ای چای شیرین می نو شم تا تلخ ترین آنها کام مرا تلخ نگرداند