پلک هایم سنگین تر از گذشته سیاه و سپید روزگار را رصد می کند

احساس ضعف در تمامی بدنم رخنه کردهاست

به ناچار سیگاری آتش می کنم تا در خلوت خودم و شخص خودش به آتش بکشم ریه های فرسوده ام را

پلکهایم سنگینی اشکهای جاری نشده ام را به دوش می کشند

تمامی مشکلاتم از این جمله شروع شد: مرد هرگز گریه نمی کند

دیروزم را به روزگار کنونی ام گره زده ام

تا خاطرات دور و نزدیکم از هم نپاشند

اما اکنون که می خواهم فکرم را درگیر دیروز پیر و فرسوده ام نکنم

متوجه گره  کوری می شوم  که با دستان خود و به سرپنجه ی اقبالم آنرا بسته ام

آنقدر محکم که گسستنی نیست حتی به قدرت لایزال الهه بخت و اقبالم

آرام باش

زیاد به طول نخواهید انجامید.....

ماندنم را می گویم رفتنی ها همیشه ماندگار ترین حرف ها را میگویند

تو هم اگر ایمان آوردی نمان.!