بی بهانه می گویم

گویی آغوشم تو را کم دارد

تا کجا؟تا چه وقت این حجم حسرت را می بایست به دوش کشید

یا تمام می شود فاصله یا تمام می شوم در نقطه ی آغاز

اینجا شروع راهی بی پایان است

سرتاسر این مسیر را باید تاخت بدون توقف!!!

 

 

 

بازتاب نور آپارات از پرده سپید سینما

بر پهنای گندمگون چهره اش

و تکرار دائم جمله ی دستم را بگیر از من

خاطره ای به شیرینی یک حبه قند..

به خاطر داری

با همه ی وجودم می خواندمت

به یاد می آوری

انتظار بدون حضورت را که چگونه در هم می بافت افکار چون شولای عریانی من را

اکنون تصور کن

خوابگاهی را که حسرتش برای ما به عمق یک عمر رویا بود

حالا چشم باز کن

من نیستم,تو هم نیستی هر دو در تنهاییمان فقط یکدیگر کم داریم

خودت بگو....

حق با من نیست؟

 

آمدی تا با رنگهای شاد آشتی کنم

و به امید دیدارت چین از پیشانی ام باز کنم

دیر وقتی بود که خنده را از یاد برده بودم

آمدی تا با خنده آشتی کنم و لبهایم به میهمانی لبخند ببرم

اما....

رفتی تا دوباره پیراهن مشکی ام که به نظرم بی ارزش شده بود را ارزشمند کنی

با رفتنت شب بیداریهایم دردمند تر از گذشته شد

کاش می ماندی فقط برای یک روز

کاش مانده بودی حتی برای لحظه ای هر چند کوتاه و زود گذر

رفتی هرگز فراموشم نمی شوی اما فراموشت می شوم

و در خوابگاهی به پهنای غربت با تو و دنیای تو بدورد می گویم

دیگر هیچ چیز مرا شاد نخواهد ساخت

حتی شاد ترین ملودی ها...!!

آری اینجا اخر دنیایی است که با دست هم ساختیم

این تصویریست که با نگاه یکدیگر کشیدیم

این همان پایانیست که منتظرش بودیم..

من میروم و تو می مانی

تقدیر را ببین

به خدا ایمان داری؟

 

چگونه تو را ادامه دهم

           در حالیکه دیریست به پایان رسیده ای