همیشه فکر می کردم با صدایم هم صدا بی شمار باشد

اما فقط زمزمه ی بودنشان را در کنار حس می کنم

چند روزیست که باران هم بی هیاهو خود را به شیشه می کوبد

خانه ام خالی تر از قبل به نظر می رسد

 من هم  پس از رفتنت در نوشته هایم

به جای نامت جای خالی می گذارم

هنگامی که از تو می نویسم

قلمم رنگ می بازد به گمانم

لحظه به لحظه  در وجودم کمرنگ می شوی

چشم به رفتنت دوخته بودم

درست در آن زمان که پایت را از گلیمت درازتر کرده بودی

ساده بود,گه گاهی از طرف اطرافیانش درک می شد
به دنبال ترحم نبود تنها آرزویش نیم نگاهی بود بی منت
چشم های مهربان اما لبریز از غرورش را هنوز به یاد دارم
و از خاطر نخواهم برد چشمانی را که اشک درونش حلقه میبست و بغض فرو خورده ای
که لا به لای صحبتهایش گم می شد
آری ساده زیست؛ مغرور بودو متعصب؛ خشمش لحظه ای بود و مهربانی اش نا متناهی
هرچه بود گذشت و جایی به نام پدر بزرگ را برای همیشه خالی گذاشت ......