بدنم داغ شده آنقدر داغ که شیطان باید بیاد جلو پام زانو بزنه بگه من از اون داغترم

یا نه شاید تب کردم و خودم از حال بدم بی خبرم.......نه این تب نیس دیگ فلسفم داره می جوشه

حاله من خوبه؟

حاله من خوبه!......موندم بمونم یا برم

یه باره زد به سرم جسم و بفروشم به خاک روح رو پر بدم پیشت

اما یه رهگذر قلبشو بهونه کرد

حالا من موندم و جسم

حالا من موندم و اسم اسم بی تو دیگه معنی نداره

چرا نذاشتی بیام پیشت

قول میدم کنار تختت بشینم جم نخورم به هرچی که گفتی سجده کنم

حتی آدم حتی حوا

قول میدم توی باغ بهشتت اونا رو گول نزنم

یا بشم حتی یه اخطار و بلند داد بزنم

نخورین از اون که مثل من میشین

میرید و اسیر درد و غم  میشین

حالا تو میگی فلسفه من میگم عرفان

خدا جون کی می رسم کنار تو ،،، تو خودت بیا تو خواب من بگو

 

دوستت دارم ....

عجب جمله ی آرامش بخشی

اما نه برای تو نه برای من

به جای اینکه حالم را خوب کند

سرفه های سنگین قدیمی ام را پر آوازه تر می سازد

دوستت دارم....

شاید یک شایعه سخت باور کردنی باشد

اما نه برای تو نه برای من

چرا که تو هم به اتمام خواهی رسید درست مانند توتونهای سرخ درون کاسه پیپم.

غباری تیره  پیرامون من را احاطه کرده است

خواب آلود خواب آلود ، گرداگرد حوض آبی خیالم می چرخم و زیر لب زمزمه می کنم ریتم آشنای

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن را..

چه زیباست رویای میان خواب و بیداری

هم خیال است و هم واقعیت

نه اینها فلسفه نیست اندکی زیاده روی کرده ام!!!!!

 

پلک هایم سنگین تر از گذشته سیاه و سپید روزگار را رصد می کند

احساس ضعف در تمامی بدنم رخنه کردهاست

به ناچار سیگاری آتش می کنم تا در خلوت خودم و شخص خودش به آتش بکشم ریه های فرسوده ام را

پلکهایم سنگینی اشکهای جاری نشده ام را به دوش می کشند

تمامی مشکلاتم از این جمله شروع شد: مرد هرگز گریه نمی کند

دیروزم را به روزگار کنونی ام گره زده ام

تا خاطرات دور و نزدیکم از هم نپاشند

اما اکنون که می خواهم فکرم را درگیر دیروز پیر و فرسوده ام نکنم

متوجه گره  کوری می شوم  که با دستان خود و به سرپنجه ی اقبالم آنرا بسته ام

آنقدر محکم که گسستنی نیست حتی به قدرت لایزال الهه بخت و اقبالم