زندگي فرسوده تر از گذشته پيش مي رود

نفس کشيدم به بهانه بودن در کنار کودکي خردسال

رفته رفته او بزرگ تر مي شود و من درمانده تر

او مي ماند و مرا با کوله باري از کاش ها جاي مي گذارد

زمان زيادي است که خود را در آينه نديده ام براي خود نزيسته ام حتي به اختيار نفسي فرو نبرده ام

آري خيالي نيست من رفتني تر از اني هستم که بخواهم به خود بي انديشم

دیریست که از فاصله می نویسم اما نه جبر رزوگار بلکه به اراده عقل خویش

التماسی را که به پیشگاه تو آوردم اینبار با خدای خویش زمزمه خواهم کرد

او خواهد شنید، خواهد فهمید، و تنها اوست که مرا درک کرده و با پیراهنی سپید و آراسته مرا به حضورش خواهد طلبید.

فاصله از اینجا تا خدا به اندازه ی قطره ی جوهریست که بر سطح کاغذ می سرد.

اینبار به جای ستاره ها، اشکهایم را بشمار مطمئن باش آسوده تر به خواب خواهی رفت.

بازی زندگی را ساده تر از آنچه که می گذرد می انگاشتم

گمان می کردم برای ماندن  می بایست خوب بازی کرد

اما غافل از اینکه تمامی قوانین در این جنگ به ظاهر بازی نابرابر است..

چشمهای سرخ و خیره به صحنه ی یک نمایش کزایی

یک فنجان قهوه فوری به اصطلاح اسپرسو

و قلم و چند صفحه کاغذ برای نوشتن آخرین ها

دستم به قلم نمی رود

کفگیر شعرم به ته دیگ خورده

دیگر نه می توان غزل بگویم نه مثنوی

سیگاری به آتش می کشم و دوباره تمرکز می کنم

این بار تلاش می کنم سپید بنویسم

به دنبال سوژه چشمانم تا افق بیکران خیال را طی می کند

اما درانتها ، تنها چیزی که می ماند همین چند خط زیر است:

دیگر شعری نیست، تنها یک سوژه باقیست.....مرگ شاعر را بسرا